شب، سکوت، کویر

پایگاه خبری پیک سیلک : جابر تواضعی / برای من مهم‌ترین بخش‌های زندگی و رابطه با آدم‌ها، جاهایی است که از خودمان حرف می‌زنیم و خودمان را افشا می‌کنیم. بقیه جاها داریم برای هم نقش بازی می‌کنیم. هرچی تصویری که از طرف دارید آرمانی‌تر و دست‌نیافتنی‌تر است، یعنی طرف بازی بهتر و زیرپوستی‌تری دارد و اگر چیزی را وانمود نمی‌کند، حداقل دارد چیزی و بلکه چیزهایی را پنهان می‌کند.

این ماجرا ربطی به قوت و ضعف آدم‌ها ندارد. به‌زعم من کسی که درونیاتش را اعتراف می‌کند- بخوانید همان درد دل خودمان- آدم ضعیفی نیست که هیچ، آدم جسوری است. کسی است که می‌تواند بدون رودربایستی با خودش نقابش را بردارد و بی‌نگرانی برای پرسونای کاذبی که پیش ما و دیگران ساخته یا ساخته شده، از سلف و «خویشتن»اش حرف بزند.

نمونه دینی یا اسطوره‌ای‌اش برای من علی (ع) است و سر فروبردنش در چاه. کسی توان کشیدن بار حرف‌های او را نداشت و او سر در چاه می‌کرد. ما از او که قوی‌تر نیستیم.

ربطی به سن و سال، موی سفید و سبیل از بناگوش دررفته هم ندارد. داشتن یک سنگ صبور خوب نعمتی است. این سنگ صبور می‌تواند همسر، خانواده، دوست یا حتی مشاور و روان‌شناسی باشد که در ازای دریافت پول حرف‌هایتان را می‌شنود. و اصلاً چرا «یک» سنگ صبور؟ هر آدمی می‌تواند سنگ صبور بخشی از وجود شما باشد.

برای همین است که وقتی جمعه شبی به اتفاق دوستان جانی به کویر سُنبَک می‌زنیم و در دل تاریکی کویر و ستاره‌ها را تماشا می‌کنیم و بعد از این‌که هر کی هرچی درباره ستاره قطبی و دب اکبر و اصغر دارد رو می‌کند، زیباترین بخش این دیدار برای من جایی است که بغض دوست سبیل از بناگوش‌دررفته‌مان سر باز می‌کند و از خود این روزها و دغدغه‌هاش می‌گوید.

این جمله منتسب به شریعتی است که سرمایه‌های هر دلی حرف‌هایی است که برای نگفتن دارد. نمی‌دانم پس‌وپیش این جمله چی بوده. ولی می‌توانم بگویم این جمله به خودی خود برایم جمله معتبری نیست. به نظرم سرمایه‌های هر دلی، توانایی ابراز حرف‌ها و عقایدی است که شاید بی‌دلیل سال‌ها آن‌ها را خِرکِش می‌کند. می‌ماند پیدا کردن سنگ صبور خوب که غیر از شانس به تلاش خودمان هم بستگی دارد.