موسیقیِ بهار

بهار ضربان سبز زمین است.گوش دل میطلبد تا که بشنوی موسیقی رویش طبیعت را.هر فصل خدا نوای خاص خودش را دارد،اما زمین زیباترین نغمه ها را در جلوه ی بهار می نوازد.
همه چیز با کوچ زمستان آغاز می شود. زمانیکه ریشه ها چنگ به دل خاک میزنند تا سر بیرون بیاورند و با فریاد شاخه ها، زمستان را گوش به زنگ کنند که آوای دیگری در راه است، رخت باید بست و دل بر بهار جان ها بست
 و آن تعبیر دلنشین که میگوید نرم نرمک میرسد اینک بهار ،خوش به حال روزگار.مژده ی آن میدهد که ساز دل کوک کنیم
به شکفتن شکوفه های درختان و چشم دل بسپاریم 
سروها با آن قد و قامت که
پوشیده از گیسوان سبز، به افق خیره میشوند تا نظاره کنند، زمانی را که خورشید، اولین بوسه را بر صورت سبز طبیعت میزند.گویی
 روح دمیده میشود در دل این خاک تا به یاد آورد نوایی را که به فراموشی سپردیم.
ضربان قلب زمین هم بالا میرود تا حیات خود را به رخ بکشد.
این فصل هویت دارد و زمانیکه آسمان و زمین با هم به توافق رسیدند ،امضای بهار بر روی زمین ، همین غنچه های نیمه باز است.
کافی است بهار دلهایمان را باور کنیم همچون نغمه ی چکاوک در آهنگ خیس باران و میبوسد زمانه رویش جوانه های دل این مردم
همچون شبنم روی گل ها چون بوسه های باران.
بهار بهترین بهانه برای آغاز و آغاز بهترین بهانه برای زیستن.
گوش بسپار به نغمه ی شوق پرستوها ، رقصیدن باد در پیچک سبز روی دیوار
و همچون پرنده...
اگرچه خسته و شکسته بالش...
اگرچه بسته پایش... 
پرنده، از قفس هم به گوش می رسد ترانه هایش.
بهاران فرخنده باد.