■ مسعود قرائتی
مادی به نهرهای آبی گفته می‌شود که از دوران شاه عباس و با مهندسی شیخ بهایی از بالا دست زاینده‌رود جدا و با پیچ‌وخم در محلات قدیم اصفهان آب شهروندان را تامین می‌نمود. حتی تا همین اواخر یعنی قبل از خشک شدن زاینده‌رود، مادی‌ها پر از آبی بود که اگرچه به تمیزی قدیم نبود اما درختان حاشیه خود و حتی حاشیه خیابان‌ها را سیراب می‌کرد.
با کم شدن آب خروجی سد، یا بهتر است بگوییم غارت بی‌رویه آب و نرسیدن سهم آب خود شهر اصفهان، طبیعتا آب مادی‌ها نیز خشک گردید. انتظار می‌رفت تا ساکنان حاشیه این نهرهای خشک (خودسرانه و شاید هم با مجوز شهرداری‌ها) کم‌کم با خاک و نخاله‌های ساختمانی به حریم مادی تجاوز تا جایی که آن را پر کرده و بر روی آن آسفالت و خیابان بکشند تا به راحتی بتوانند اتومبیل برانند و آسان‌تر به منازل خود وارد شوند. به خصوص که مجتمع‌های زیبا و انبوهی را بر حاشیه آن ساخته و می‌سازند.
اما این اتفاق نیفتاد. نه تنها سانتی‌متری به حریم مادی خشک تجاوز نشد، بلکه شهرداری اصفهان با لوله‌های پلی‌اتیلن به آبیاری قطره‌ای درختان کنار مادی پرداخت تا آنجا که گیاهان سایه‌پروری مانند پاپیتال و حتی درختچه‌های گل به زیر سایه درختان قدیم آرمیده و رشد کردند. اگر کمی انصاف داشته باشیم باید به همت شهرداری اصفهان و فرهنگ مردمان این شهر آفرین بگوییم. امروزه دهها مادی با بستری خشک اما سرسبز در کوچه‌ها و خیابان‌های اردیبهشت، عباس‌آباد، شاپور، چهار باغ و... پیچ و تاب می‌خورد.
در عکس، یکی از این مادی‌های قدیمی به‌نام "مادی نیاصرم" دیده می‌شود که طول آن به چندین کیلومتر می‌رسد. امید می‌رود تا شهرداران و شهروندان کاشانی با تأسی از مرکز استان کم‌تر به کار حمله به کوه‌ها، مسیل‌ها و فضاهای سبز و تغییر کاربری آن بپردازند.