کرونا، مردم و مسؤلان دو روی یک سکه!

چهارم فروردین 1400 بود که خبر آمد در جلسه اضطراری ستاد شهرستانی مبارزه با کرونا مصوب شده ارائه هرگونه خدمات در ادارات کاشان به ارباب رجوعِ بدون ماسک در سال جدید ممنوع است.
پیش از هر چیز اندکی به برخی کلمات در متن خبر و البته تاریخ انتشار آن توجه کنید؛ چهارم فروردین 1400، کرونا، ادارات، ارباب رجوع، ماسک، خدمات، ممنوعیت ..
یک سال و اندی از یورش مرگبار کرونا به سرتاسر جهان می گذرد و سوال این است که یعنی آیا ظرف دست کم 6 ماه اخیر ماسک نداشتن ارباب رجوع در ادارات کاشان ممنوع نبوده؟!
یعنی ظرف دست کم 6 ماه اخیر، کرونا مانعی برای خدمات دهی به مردمِ بدونِ ماسک در ادارات کاشان ایجاد نکرده؟!
آیا آماری مگو از ابتلای چشم گیرِ کارمندان ادارات کاشان در سال 99 به کرونا در اثر بی مسئولیتی ارباب رجوعِ بدون ماسک وجود دارد که این تصمیم برای سال 1400 گرفته شده است؟!
یک سال و اندی از یورش مرگبار کرونا به سرتاسر جهان از جمله کشورمان می گذرد و سؤال این است چرا این گونه تصمیمات خیلی دیر گرفته می شود؟ چرا در کاشان عموما استخاره بر اقدام عاجل و سریع در مورد اقداماتی که صبر و تأمل درباره شان بیهوده است، برتری دارد؟!
چرا این اقدام یک سال قبل که کرونا تعدادی از کارمندان بانک های کاشان را به شکلی دامنه دار و پی در پی قربانی کرد گرفته نشد؟ با یک درجه ارفاق چون یک سال قبل کرونا آنچنان شناخته شده نبود، این سؤال را از 6 ماه قبل بدین سو مطرح می کنیم و می پرسیم چرا تصمیمی بدین واضحی باید از سال 1400 در ادارات شهر که شاید شامل بانک ها هم بشود به اجرا درآید؟
در یک سال اخیر حوزه تصمیم گیری داخلی در مقابله با کرونا نشان داد که چالش ها و مصائب فراوانی دارد. 
در سال 99 تصمیم گیری های دیرهنگام و در برخی موارد (کار از کار گذشته) در کنار انبوه ملاحظات ساختار اجرایی و اداری کشور که (نکند این تصمیم ضدکرونایی فلان فرد و نهاد قدرتمند را ناراحت کند) کسی جز مردم را با سرگیجه مواجه نکرد و به دردسر نینداخت.
شاید یکی از نقاط اوج تصمیمات ضدکرونایی مسؤلان که پارادوکس های عجیب و غریبی به ویژه در کاشان ایجاد کرد، مسدودکردن بوستانها و تفرجگاه‌ها اما در عوض آزادگذاشتن پخت و پزهای مناسبتی و مردم کِشان پای دیگ ها در معابر بود!!
مسدود نکردن راههای ورودی به استانهای گردشگرپذیر برای نوروز 1400، بی عملیِ تأمل برانگیز دیگری بود که در سطح کلان کشور رخ داد و این پرسش را مطرح کرد که اگر التماس های بجای وزیر بهداشت پیش از نوروز برای سفرنکردن مردم افاقه نمی کند، چرا اقدامی عاجل و سلبی علیه بی فکری بخشی از مردم و عادی انگاری شرایط از سوی آنان صورت نمی گیرد؟
از بی عملی مسؤلان تا اتخاذ تصمیمات دیرهنگام آنها در مقابله با کرونا که بگذریم، سمت دیگر ماجرا به ساده انگاری شرایط توسط بخشی از مردم بر می گردد. دوستی که به تازگی از سفر ناگزیرِ خود به شیراز بازگشته می گوید: در مسیر برگشت خود به کاشان در یک مجتمع رفاهی-خدماتی بین راهی، مردمی را دیدم که بیشترشان بدون ماسک بودند حال آن که هنگام ورود عبارت (بدون ماسک وارد نشوید) خودنمایی می کرد! وقتی از مدیر آن علت تردد بدون مشکلِ فاقد ماسک ها را پرسیدم وی جواب داد: ااای آقاااا..! ما سخت نمی گیریم، نصب آن عبارت هم بیشتر سمبولیک است!