آفرود سواری، جاده صاف کنِ درخت بری و کوه خواری

اگر حرکت اتومبیل های شاسی بلند دو دیفرانسیلی در هر جمعه، تنها سکوت کویر را می‌شکند و آلودگی صوتی و بصری بر روی تپه های شنی به وجود می‌آورد، اما این تفریح و سرگرمی (به قول معروف) بچه مایه دارها در کوهستان، به ایجاد کوره راه های ماشین رو در هر هفته منجر می گردد. راهی که در روز و هفته های بعد به صورت تدریجی طولانی تر شده تا به استراحتگاه هایی برسد که چشمه کوچکی آب، چند درخت زیبا را در کنار خود پرورانده است. 
در پشت سر این ماشین های شیک، نیسان ها و وانت بار های حامل قاتلین این درختان با آلت‌های قتاله شان هستند که به دره ها و ارتفاعات یورش آورده، تا به قطع درختانی ‌بپردازند که خود آفرود سواران در سایه سار آن خستگی از تن به در می‌کنند.
درختانی که شاید در طول ۲۰۰ یا ۳۰۰ و شاید چند صد سال طول کشیده تا سایه بانی را برای چوپانان و گله هایشان و همچنین کوهنوردان و گردشگران طبیعت بگسترانند. این درختان که در بیشتر دَره‌های کوهستانی خنب، دُره و گزه به برکت چشمه های کوچک آب، تناور گشته‌اند هیچگونه مالک خاصی ندارند. بر این احوال با قطعیت نمی‌توان اظهار کرد که این مناظر زیبا تاکنون فقط به سبب نداشتن راه ماشین رو از گزند سودجویان در امان مانده اند بلکه، چشم و دل سیری و طبیعت دوستی روستاییان و همشهریان ما، تعادل آب و هوا و اقلیم و همچنین عدم تورم افسارگسیخته قیمت چوب نیز یکی از عواملی بوده که به ماندگاری چنین زیست گاه هایی کمک نموده است. مولفه هایی که متاسفانه امروزه به شدت آسیب دیده است.
در شماره قبل همین نشریه مطلبی تحت عنوان «چه کسی این درختان را قطع می کند» تاملی بر این پرسش بود که پاسخ به آن، با هدف اطلاع رسانی از این پدیده زشت و ضد طبیعت، انعکاس گسترده‌ای را  در میان مردم داشت.
اگرچه خوشبختانه پس از بازتاب این خبر، سایت های مجازی خبر دستگیری عوامل این تخلف توسط نیروهای خدوم انتظامی را منتشر نمودند. اما پس از این دیگر دیدن جای خالی این درختان و زخم مقطع برش آن از مناظری است که دل هر بیننده ای را خون می کند. زخمی بر طبیعت که تا سالیان سال و  شاید هم هرگز التیام نمی یابد. اکنون  انتظار می رود با عواملی که جاده صاف کن این درخت بری فجیع هستند یعنی همان آفرود سواران برخورد جدی صورت گیرد. و این مهم امکان پذیر نیست مگر با تخریب و بستن جاده هایی که توسط این افراد احداث گردیده است.
چنین راه هایی نه‌تنها روستا و مزرعه ای را به جاده تمدن وصل نمی کند، بلکه فقط و فقط راهی برای دسترسی آسان سارقان چوب و تخریب گران عرصه های طبیعی مورد استفاده سوء قرار می گیرد. زیان های این کوره راه های ایجاد شده توسط آفرود سواران فراتر از قطع درختان و دزدیدن چوب حاصل از آن است.
این کار در آینده ای نه چندان دور دسترسی سریع و آسان سوداگران زمین و عرصه‌های خوش منظر و خوش آب و هوا را به قصد تصرف و ساخت و ساز به همراه خواهد داشت. اقدام نامشروع و نامیمونی که امروزه تحت عنوان پدیده شوم زمین‌خواری از آن یاد می‌شود و انرژی زیادی از قوه قضائیه، شهرداریها، سازمان محیط زیست، سازمان جنگلها و مراتع و... را درگیر خود کرده است. شایسته است سازمان جنگلها و مراتع و سایر نهادهای ذیربط به این راهسازی غیرقانونی و شوم ورود پیدا کنند و با تمام امکانات لجستیکی خود راه های احداثی آفرود را تخریب و زمین را به شکل اولیه و طبیعی خود باز گردانند.
شایسته و بایسته است تا این نهادها با کمک قوه قضاییه و ضابطین آن آفرود سواری در عرصه‌های کوهستانی را ممنوع تا از تکرار ضایعات مترتب به آن جلوگیری به عمل آید ضایعاتی همچون دره پریان که با ورود سازمان جنگلها و مراتع جلو ویلاسازی گرفته شد و به حکم دادستانی چند باب از این ساخت و سازها نیز تخریب شد. بدون شک هیئت کوهنوردی، جمعیت کویر سبز و سایر سازمان های مردم نهاد و عموم مردم دوست دار طبیعت می توانند و باید چشم و گوش و یاوران این نهادهای دولتی در اجرای این امر خطیر باشند. در پایان ذکر این نکته گفتنی است که: آفرود سواری در عرصه های قانونی خود نه تنها درد سر ساز و آسیب رسان طبیعت نیست بلکه حتی می تواند تفریحی برای علاقه مندان و ایجاد اشتغالی و درآمدی برای روستا باشد. چیزی نظیر آنچه در کویر سیازگه ایجاد شده است.