یادکردی از مرحوم عباس محسنی؛ بهمن 68، سیلورسیتی و آقای مدیر روی صحنه

نخستین تئاتری که در زندگانی ام و در جایگاه تماشاگر حاضر در سالن تئاتر دیدم، بهمن ماه 68  بود. کلاس پنجم ابتدایی بودم و تا آن زمان ذهنیتم از تئاتر چیزی در حد تله تئاترهای جذاب تلویزیونیِ دهه 60  که اغلب هنرمندان شاخصی مثل نصیریان، رشیدی، هادی مرزبان، داریوش مؤدبیان و بازیگر نورسیده ای همچون اکبر عبدی .. ایفاگرش بودند. هنوز طعم شیرین و جذاب تله تئاترهای (سوزن بانان و باجناق ها) در دوران نان سنگک 20 ریالی و موشک باران رهایم نمی کند. 
سینما سیلورسیتیِ سابق در چهارراه پنجه شاه، حوالی هشت سالی می‌شد که دیگر در آن فیلم نمایش نمی دادند و صندلی های چوبی اش پس از انقلاب تنها سنگینی جسم تماشاگران تئاتر را بر خود تجربه می کردند. سینمایی که پس از انقلاب، سالن تئاتر امیرکبیر نام گرفت و نسل اول و دوم تئاتر کاشان در فضای خاص فرهنگی اجتماعی آن سال‌ها گه‌گدار در آن نمایش هایی انقلابی یا مذهبی روی صحنه می بردند.
مهرماه 68 وقتی هنوز نمی دانم به چه دلیل-در دبستان فردوسی امکان ثبت نام برای کلاس پنجم نداشتیم و ناگزیر با جمعی دیگر کلاس پنجم مان را در دبستان ابتدایی شهید نقاده‌یِ خیابان محتشم پی گرفتیم، نمی‌دانستیم مرحوم عباس محسنی-مدیر خوش لباس و پرجذبه‌ی این مدرسه- پایی هم در هنر تئاتر دارد.
مرحوم عباس محسنی آن سال‌ها مدیر دبستان قدیمی نقاده بود. مدرسه ای کوچک با تنها پنج کلاس و مایی که کلاس پنجمی های این مدرسه بودیم در نیمه‌ی دوم سال تحصیلی سال 68، بیشتر از همه معلمان و دانش آموزان مدرسه با او برخورد و مراوده داشتیم. چرا؟ چون حوالی نیمه‌ی دوم سال تحصیلی، معلم کلاس ما به دلایلی از مدرسه رفت و مرحوم محسنی با حفظ سمت، معلم کلاس ما تا پایان سال شد.
بهمنِ 30 سال پیش برای دانش آموزان دبستان شهید نقاده، غیر از سنت جذاب آزین بندی کلاس و راهروها طعم دیدن نمایش هم به برنامه های مفرح دهه فجر اضافه شد و آن چه این فقره را برای ما دلپذیرتر می کرد، تماشای نقش آفرینی مدیر مدرسه و ایضاً معلم کلاس مان بر روی صحنه‌ی تئائر بود. مایی که شاید خیلی‌های‌مان برای نخستین بار در زندگی با فضای سالن تئاتر آشنا می شدیم.
هنوز پس از 30 سال نمایش (وزیر ناشی، پیشکار کاشی) را با بازی مرحوم عباس محسنی در ذهنم دارم. نمایشی طنز که به گمانم نویسنده و کارگردان نیز خود آن مرحوم بود و در آن با لهجه‌ی کاشی خنده بر لب بیننده می نشاند. به روایتی او یک فرهنگی دو منظوره بود. هم در آموزش و پرورش خدمت می کرد و هم چند سالی می شد که در تئاتر کاشان سهمی از فعالیت داشت. نمی‌دانم، شاید مرحوم محسنی هر چه در طول سال تحصیلی با سبک و سیاق مدیر و معلم بودن خود، تن و بدن مان را می لرزاند! با نمایش (وزیر ناشی، پیشکار کاشی) همه آن خاطرات تلخی که از نسق کشی هایِ خوفناکِ یک مدیرِ جدی و عبوس در فضای ذهنی کودکی مان از او داشتیم را در دهه‌ی فجر سال 68 کمی از ذهن ما دور کرد. 
سینما سیلورسیتی کاشان یا همان سالن تئاتر امیرکبیر، حوالی بیش از دو دهه از محو و نابودی اش می گذرد و با رویش یک مجتمع تجاری به جای آن، شاید این تلخندِ سوالی را به ذهن متبادر می کند که فرهنگ بهتر است یا ثروت؟! مرحوم عباس محسنی نیز 6 سالی می شود که جسم خاکی اش دیگر در این دنیا نیست. یک زیرساخت فرهنگی و یک چهره هنریِ مردمی را سالیانی است که در کاشانِ مان نداریم.
روان هر دوی شان به شادی.