ماشین بردارم یا دوچرخه؟

هوا خیلی سرده. انگشتانم یخ میزنه، اما... خجالت بکش! همین الان از پای اخبار پاشدی. این همه خبرهای هولناک برای آلودگی هوا!! بس نیست؟ سوخت مازوت به جای خود ولی سهم تو کجاست؟ اتومبیل‌های شخصی را چی میگی؟ نه، دوچرخه را برمی دارم.
سر شب خیابون باصفاست. شلوغی سر خیابان فرعی را رد می‌کنم. با اینکه دختر و پسرهای جوان در پیاده روها در رفت و امدند، اما کاسب کارها از فرط کسادی در انتهای مغازه سرشون رو تو موبایلشون فرو برده‌اند.
وسط خیابون اصلی ماشین های اکثرا تک سرنشین، توی ترافیک ایستاده‌اند. چراغ قرمز چهارراه، صف ماشین ها را به چهارراه بعدی متصل کرده است. کنار خیابون زیر تابلو توقف ممنوع به ردیف ماشین پارک شده و کسی نیست جریمه بنویسد.
اما چرا....؟ جلوتر زیر تابلوهای حمل با جرثقیل، نیسان حمل عقب و جلو می‌رفت تا شکار خودش رو دندون بگیره و ببره.
افسر پلیس ماشین اولی را رد کرد: راننده پشت فرمان نشسته به گوشیش ور می رفت. ماشین بعدی راننده نداشت ولی مسافرهاش نشسته بودند. ماشین سومی را برانداز کرد. نزدیکش ایستاد. چراغ قوه موبایلشو روشن کرد و سرش را نزدیک شیشه برد تا داخل ماشین رو خوب ببیند.
وقتی دید من توی کارش فرو رفته ام، آهسته زیر لب گفت: ببینم! بچه توش خواب نباشه!؟ پرسیدم: یعنی داشتید همچین موردی رو؟ گفت: خیلی زیاد!!
راننده نیسان هم با عجله عقب و جلو کرد. پیاده شد جک هایش را زیر دوتا چرخ جلو برد. بخوبی می شد حدس زد از ته دل خدا خدا میکنه صاحبش سر نرسد! مبادا همه زحمتش هدر بره! ناگهان دیدم خودم هم انگار همین حس را پیدا کردم.
چون زیر لب می گفتم زود باش دیگه بلندش کن تا نیومده!!  ا...ه دیدی از بس دل دل کردی صاحبش آمد!!! ایستادم تا برای ماشین بعدی همین مراحل را طی کند. وقتی بلندش کرد و رفت خواستم براش کف بزنم.
به خودم گفتم: خدا لعنتت کنه!! چرا خودتو جای صاحب ماشین نمی گذاری؟ با اینکه نزدیک خانه ام همین تابلو حمل با جرثقیل نصب شده و من تا میتونم راننده ها را با خبر می کنم. یک بار هم خودم شامگاه جمعه ماشینم را گذاشتم. صبح شنبه هم نه، ولی شامگاهش  که خواستم بیارم توی خونه تازه فهمیدم ماشینم کجاست! صبح یکشنبه برای آزادسازی اتومبیلم به پارکینگ نیروی انتظامی رفتم. 
ولی امشب شاید خودمم مزه راهبندان را می فهمم. شایدم عقده‌ای شده ام که چرا تو این سرما دوچرخه برداشتم. خیابان بعدی پارکینگ ماشین ها شده بود. خواستم از میان دو تاشون که بغل هم عرض خیابان را تا وسط گرفته بودند، رد شوم. مجبور شدم آینه یکی شون رو بخوابونم که ناگهان تو تاریکی راننده سرش را بیرون کرد و گفت: مریضی حاجی!!!!  
کمی از آخرین فلکه شهر رد شده بودم که دیدم گاراژ بازیافت، اضافه نایلون هایش را آتش زده. نور آتش تاریکی گاراژ را روشن کرده بود و جلز ولز می سوخت.
دود سیاهش در تاریکی شب گم بود. اما بوی پلاستیک سوخته بینی را می سوزاند.  بارها به شهرداری یا محیط‌زیست زنگ زده بودم، اما کسی جواب نمی داد. آخه ساعت غیر اداری بود. حتما افغانستانی داخل گاراژ هم این را می دانست که این وقت شب به این کار خلاف همت می گماشت. 
همه خریدهایم را توی یک کیسه نایلون از فرمان دوچرخه آویزان کرده بودم. در همه مغازه ها می گفتم نایلون نمی خواهم. بی انصاف ها حتی دو تا قالب کره را هم توی نایلون می گذاشتند. وقتی به خانه رسیدم هنوز روی همون کاناپه دراز کشیده بود. سرش توی گوشی داشت اینستاگرام را سرچ می کرد.
تلویزیون باصدای زیاد روشن بود. شعله های بخاری به فلک می رفت. گفت: اومدی؟ چه زود؟ خوش به حالت! دوچرخه برات خوبه. روح خبیثت کمی هوا میخوره. بیچاره ما زن ها! برای خرید یک کیلو سبزی یا دوتا نان باید ماشین برداریم!