آنچه من از دوچرخه آموختم/ برای ترویج دوچرخه سواری مسئولان پیش قدم شوند /پای صحبت های حسین خرم آبادی

مسعود قرائتی/ در گوشه و کنار این شهر، مردان و زنانی زندگی می کنند که به دور از هیاهوی مرسوم، با عزمی راسخ به رشته ای از ورزش عشق می ورزند با آن تفریح می کنند و در یک کلام، با آن زندگی می کنند و بقول معروف حالش را می برند. چنین انسان هایی نه سودای مدال آوری دارند و نه با کسی رقابت می کنند بلکه دوست دارند  با دیگر هم کیشان از نوع خود دوست و همراه شوند. اگرچه در تنهایی نیز ذره ای خلل در عزم و اراده شان رسوخ نمی یابد.
یکی از مردان شاد و آهنین اراده «حسین خرم آبادی» کارمند صدیق و کوشای شهرداری کاشان است. وی که اصالتاً اهل آران است، در حال حاضر به عنوان مهندس ناظر در پروژه کریدور معمار-مدخل مسئولیت دارد.
در گپ و گفتی که در دفتر نشریه ترتیب یافت، او از عشقش به دوچرخه و مسیرهایی که پیموده سخن می گوید. خرم آبادی از کودکی مانند دیگر اهالی این دیار با دوچرخه مأنوس بوده اما بقول خودش دوچرخه سواری حرفه ای را اولین بار در سال 72 یعنی240 سالگی اش با یک دوچرخه معمولی 28 دوتنه با سفر به قم آغاز کرد که رفت و برگشتش انفرادی بود. او می گوید: از آن سال به بعد بود که هر هفته پنجشنبه مسافت 106 کیلومتری تا جمکران را در 45/6 ساعت رکاب می زدم (البته یک سر). این سفر هفتگی تا سه سال ادامه داشت. تا سال 95 با هیچ گروهی سفر نکردم..
در تمامی دوچرخه سواری هایی من چنانچه تا امروز هست هرگز رقابت، مسابقه، سرعت و نام آوری جایی نداشت و بیشتر جنبه تفریحی ورزشی مدنظر بوده است. بعدها یعنی در سال ۹۵ این سفر تا جمکران با گروه، در بازه زمانی ۴ ساعت و نیمه، شکل گرفت. در همان سال بود که در تور شمال شرکت کردم و از آستارا تا بندرترکمن رکاب زدیم و باز هم در همان سال ۹۵ تنهایی به طرف اصفهان حرکت کردم و تا نزدیک شاهین شهر رکاب زدم.
سفر تا امام رضا
مهندس خرم آبادی سپس از سفرش به مشهد مقدس در سال ۹۶ به همراهی تور ۱۳ نفره یاد می کند و می گوید: این تیم که به نام غریب الغربا  با مدیریت آقای مظفری شکل گرفته است اکنون نوزدهمین سال تاسیس و نوزدهمین سفرش را به این دیار تجربه می‌کند.
سفر به کربلا با دوچرخه 
این عاشق خستگی ناپذیر دوچرخه‌سواری می‌گوید در سال ۹۵ به تنهایی از مرز مهران با دوچرخه به کربلا رسیدم آنقدر برایم لذت بخش بود که در سال ۹۶ و ۹۷ این سفر را تکرار کردم منتها این بار از مرز شلمچه و بصره اقدام نمودم. همچنین به همراه یک تور با قطار به بندرعباس رفتیم و از آنجا به طرف بندر پل رکاب زدیم. سپس با قایق به جزیره رفتیم و در آنجا بود که در طول شش شب جزیره را با دوچرخه دور زدیم.
هزینه بالا و عدم امکانات مانع سفر خارجی
حسین خرم آبادی در پاسخ به این سوال که آیا به سفرهای خارجی رفته اید یا قصد انجام آن را دارید می گوید: سفرهای خارجی معمولی و رسمی داشته ام حتی در آنجا گاهی دوچرخه‌ای تهیه و مسافت هایی را پیموده ام اما اینکه رسماً با دوچرخه سفر کنم، خیر. چون این سفرها هزینه های بالا و نیاز به برنامه ریزی دارد. حتی سفرهای داخل کشور هم هزینه دارد.
اما در بعضی نقاط، شهرداری‌ها کمک می کنند مانند سفر شمال که  شهرداریهای محل ناهار و شام را تأمین می کردند. به طور کلی برخورد میزبان (که مردم باشند) با دوچرخه سوار خوب است.
آنچه من از دوچرخه آموختم 
‌خرم آبادی در پاسخ به اینکه از پس این همه سال عاشقی و سفر با دوچرخه چه آموختی می‌گوید: آنچه آموختم و تجربه کردم زیاد است اما سه چیز آن قابل تأمل است.
اول اینکه ورزش دوچرخه سواری سن و جنس نمی‌شناسد.
 دوم تنها ورزشی است که می‌توان آن را با کار و حتی شغل عجین کرد.
سوم این که بسیار نشاط آور است. آنقدر نشاط که خیال می‌کنی دوپینگ در کار بوده است. کلا نیروی اراده نقش مهمی در ادامه کار با دوچرخه دارد.
چالش های پیش روی دوچرخه سواری
این مهندس دوچرخه سوار شهرداری، ماشین ها و تصادف دوچرخه سواران را از بزرگترین چالش های پیش روی این ورزش می دانند و می‌گوید باید رعایت لباس و کلاه ایمنی بشود. اگر راه مخصوص دوچرخه باشد خوب است اما نمی توان به این بهانه دوچرخه را کنار گذاشت. راه نداریم و ایمنی نداریم، حرف درستی نیست عدم استفاده مردم از دوچرخه یعنی استفاده بیشتر از اتومبیل یعنی بستن راه دوچرخه و ناایمنی بیشتر.
آرزوهایی برای دوچرخه سواری
داشتن دوچرخه دو نفره و رواج آن در شهر و کشور  از مهم‌ترین آرزوهای حسین آقا است، چنانچه زن و شوهر بتوانند به اتفاق هم بر روی یک دوچرخه رکاب بزنند. او می‌گوید ۱۵ سال است که با دوچرخه سروکار دارم ولی به آن صورت که آرزویم بوده است باعث تشویق دیگران نشدم. 
مردم توان را بهانه می کنند اما این درست نیست. راه را بهانه می کنند آن هم درست نیست. چون جاده سلامت بود ولی استقبال نشد. حسین آقا به این نتیجه رسیده است که بخش زیادی از کارمندان ما خجالت می کشند با دوچرخه سر کار بروند. اگر رئیس اداره اقدام کند این قبح در کارمندانش نیزشکسته می‌شود. او در پایان می گوید به امید روزی که الگوی کشورهای اروپایی مانند فرانسه در اینجا نیز پیاده شود. 
آنقدر کیوسک و دوچرخه مجهز به gps بگذارند تا مردم به سهولت استفاده کنند. ما نیز برای همه آرزوهای مهندس حسین خرم آبادی می گوییم آمین.