(ارج)ها را ارج نهیم

 تا تو را دیدم و این بخشش بی منت و مزد
 قصه حاتم طایی دگر از یادم رفت

جواد جهان آرایی/ سالهاست مردم کاشان با نام بزرگ مردی آشنا شده‌اند که در کار خیر (که حاجت  هیچ استخاره نیست) بدون منت به درماندگان، بیماران وآبرومندان کمک های شایانی می‌کند. این بزرگمرد در مراکز خیریه خود در کاشان و دیگر شهرها گره گشای مشکلات مردم است.
حدوداً سال 83 تازه آوازه اش را شنیده بودم و می دانستم که او به خانواده هایی که تمکن مالی ندارند سفر زیارتی مشهد را هدیه می کند. تصمیم گرفتم در سفری به مشهد به هتلی که وی برای مسافران اجاره کرده بود رفته و به عنوان روزنامه نگار گزارشی تهیه کنم.  زمانی که به آن مکان رسیدم با آقایی روبرو شدم که مدیر داخلی آن هتل بود. از ایشان خواهش کردم اجازه دهد از زوار گزارشی تهیه کرده تا در نشریه درج کنم. مدیر هتل از من پرسید: شما ایشان را از کجا می شناسید؟ گفتم: همشهری اش هستم. مکثی کرد و گفت: حاج آقا هرگز حاضر نیستند که کسی از این امور خیریه ایشان باخبر شود. اصرار من تاثیری نداشت و در بهتی عجیب به هتل محل اقامت خود بازگشتم.
بعد از ان  مدت‌ها در این فکر بودم که در زمانی که بعضی‌ها کوچکترین خدمت خود را در بوق و کرنا کرده و دوست دارند اندک کمک خیریه  آنان را تمام مردم بدانند، هنوز کسانی هستند که به دور از تشکیلات مرسوم نظیر انجمن‌ها، راسا و بدون واسطه کارهای خیریه فراوانی را انجام می دهند و مایل نیستند که هیچ کس از راز آنها باخبر شود. 
زهی سعادت!!
 مدتی  قبل در محفلی با آقایی روبه‌رو شدم که یک پایش را سالها پیش در اثر تصادف از دست داده و با پای مصنوعی (پروتز ) رفت و آمد می کرد. از بد حادثه، او در هنگام تصادف بیمه نبوده که با از دست دادن یک پا تا زانو از کار افتاده شود و حقوق خود را از بیمه دریافت کند از این رو در حال حاضر در کارگاهی کار می کند و با حداقل حقوق کارگری امورات خود را به سختی می گذراند. در گپ و گفتی که با آن دوست معلول داشتم به من گفت پروتز (پای مصنوعی) فاسد شده و رفت و آمد را برایم مشکل کرده است. برای تعویض آن نیاز به حداقل مبلغ ۲۰ تا ۳۰ میلیون تومان پول دارم که امکان تهیه چنین مبلغی به هیچ عنوان برایم مقدور نیست. در این اندیشه بودم که برای او چه میتوان کرد،که یکباره به یاد کرامات و بخش های آن مرد افتادم .تصمیم گرفتم با کارگزار ایشان در کاشان گفت و گو کنم.
روزی به دفتر حاج محسن زاهدی رفتم و داستان آن مرد معلول را تعریف کردم. نامبرده به من گفت صبر کن تا خود حاج آقا به کاشان بیاید و موضوع را مستقیماً با ایشان در میان بگذارم و پس از مدتی توفیق دست داد تا در موسسه خیریه خودش برای اولین بار با او روبرو شدم. زمانی که در خیابان علوی نزدیک محل قرار رسیدم جمعیت زیادی را دیدم که برای حل مشکل خود آمده بودند. 
با راهنمایی آن دوست  به طبقه بالای محل کار ایشان رفتم. همانگونه که داشت درخواست های مردمی را بررسی می‌کرد سلام علیکی کوتاه نموده و نشستم. با مشاهده این همه مراجع و تقاضاهای گوناگون حس کردم خواسته من راه به جایی نخواهد برد اما تنها دقایقی طول کشید تا بفهمم آدرس را درست آمده ام. زمانی که دیدم مردی از اهالی این شهر با روی باز مقابلم نشسته و با اخلاقی خوش به تمام افرادی که مدارک ازدواجشان تکمیل است مبلغ یک و گاهی تا دو و سه میلیون تومان وجه نقد می پردازد  و در همین حال به بعضی از خانمها  سفارش پوشش حجاب و نماز صبح میکند. چه حسن سلیقه ای !! بهترین نوع تبلیغات برای شعائر دینی!!
در حدود یک ساعتی که بنده در خدمت ایشان بودم مبلغی حدود ۲۰۰ میلیون تومان وجه نقد به اضافه  اهدای اتوبوس دربست برای متقاضیان سفر به مشهد، قبول هزینه درمان بیماران، اهدای برنج، روغن، چای و عدس تنها شمه ای از خدمات ارزنده آن رادمرد بود. 
لحظه ای در فکر فرو رفتم احساس می کردم که در عالم رویا سیر می کنم. مگر ممکن است هنوز افرادی را بتوان یافت که بدون هیچ تبلیغاتی هر هفته این گونه به مردم نیازمند کمک کنند؟  اما آنچه من دیدم نه رویا  که یک حقیقت و چه حقیقت زیبایی بود!
 به یاد بیتی از حافظ افتادم که فرموده:
بر این رواق زبرجد نوشته اند به زر
که جز نکویی اهل کرم نخواهد ماند  
پس از دیدن این صحنه های زیبا مشکل آن دوست معلول را به عرض حاج آقا رساندم. او گفت: بدون هیچ پرس و جویی من مبلغ ۵ میلیون تومان می دهم  و همزمان یک کیسه برنج ده لیتر روغن  دو کیلو چای دو کیلو عدس  را هم  دادند که همانجا تحویل طرف داده شد.
مطمئنم که شما خواننده گرامی او را خوب می شناسید و نامش را درست حدس زده اید: او کسی نیست جز حاج محمود ارج، رادمردی که در عین تمول و ثروت‌های خدادادی، مزین به گوهر کرامت و دینداری است و آنچه خدا از مال و اموال نصیب او کرده با نیازمندان تقسیم می کند. جدای از اینها او اهل ذوق و علم است و چند سالی را در دانشگاه هامبورگ به تدریس ادبیات مشغول بوده است. اما آنچه  باعث شد تا قلم به دست گرفته و علیرغم عدم رضایت آقای ارج این مطالب را بنویسم این است که ما مردم معمولاً از نعمتهایی که خدا به ما عطا کرده است خوب قدردانی نمی کنیم. یکی از این نعمتها وجود افراد خیری است که در جای جای این میهن بدون کوچک‌ترین منتی در خدمت به خلق خدا هستند و ما باید قدردان این افراد باشیم. اگرچه  چنین افرادی با خدا معامله می کنند و هیچ نیازی به بازگو کردن کارهای خیر خود ندارند اما ما کلیه افراد اهل قلم و نیز کسانی که دستی به رسانه‌ها و نوشتن دارند  وظیفه داریم تا نام و ریز خدمات آنان به اضافه نحوه انجام آن را ثبت کنیم.  باشد تا در این رهگذر نام و خدمات ارزنده این بزرگان در این برهه دشوار از زندگی  ثبت تاریخ گردد و نیز چراغی باشد فرا راه آیندگان این دیار تا همه از نام آنان به نیکی یاد کنند و همچنین سرمشقی باشد برای متمکنینی که بعد از ما و او خواهند آمد تا چشمه های جود و بخشش خشک نشود و سخاوت عقیم نماند تا بدانند که:
نام نیکو گر بماند ز آدمی/   به که از او ماند سرای زرنگار