هرکسی جای خودش

علی جاویدپناه/ نقل می کنند: «روزی بهلول وارد قصر هارون شد و چون مسند خلافت را خالی و بلا مانع دید فوراً بدون ترس بالا رفت و برجای هارون قرار گرفت. چون غلامان خاص دربار، آن حال را مشاهده کردند فوراً بهلول را با ضرب تازیانه از مسند هارون پائین آوردند. بهلول به گریه افتاد و در همین حال هارون سررسید و دید بهلول گریه می کند. از پاسبانان، سبب گریه بهلول را سؤال نمود. غلامان، واقعه را به عرض هارون رساندند. 
هارون آنها را ملامت نمود و بهلول را دلداری داد و نوازش نمود. بهلول گفت من به حال تو گریه می نمایم نه بر حال خودم به جهت اینکه من به اندازه چند ثانیه برجای تو نشستم اینقدر صدمه و اذیت و آزار کشیدم و تو در مدت عمر که در بالای این مسند نشسته ای آیا تو را چقدر آزار و اذیت می دهند و تو از عاقبت امر خود نمی اندیشی؟»
این حکایت، در واقع وضع زمانه ما را بازگو می کند. اگر هر کسی سرجای خودش می نشست و محدوده و وظیفه خود را می دانست خیلی از مشکلاتی که الان در حوزه های مختلف داریم را نمی داشتیم. 
دخالت مسئولین در کارها و در قامت یکدیگر ظاهر شدن، واقعاً مصیبت بزرگی است. جایی که وزیر را بقّال کنند و بقّال را وزیر، نتیجه اش بهتر از این نمی شود که الان داریم مشاهده می کنیم. نه بقال بلد است وزارت کند و نه وزیر به کار بقالی وارد است!
مثلا در یک ماهه اخیر، حرف و حدیث هایی هم که در مورد لغو «کنسرت جهانبخش» و «تئاتر عتیقه های کاشونی» صورت پذیرفت، ناشی از همین دخالت کردن ها بود. کسانی که دستور لغو آن برنامه ها را صادر کردند، استدلالشان این بود که چنین برنامه هایی سبب هنجارشکنی و زیر سوال بردن ارزش ها می شوند و مناسب شهر مذهبی کاشان نیستند. (سَمعاً وَ طاعَتا).
کسی منکر این نیست که اگر محتوای یک نمایش ایراد دارد باید به عواملش تذکر داد یا حتی در صورت لزوم، آن را متوقف کرد، ولی نه از راه فشار.
مسلّم است که این کار فقط از طریق قانونی اش باید انجام گیرد.
امید است مِن بعد، هرکسی در هرمقام و جایگاهی هست حد و حدودش را نیز بشناسد و بی جهت باعث زحمت و رنجش خاطر دیگران نشود.