ایستگاه های دوچرخه شهری: حمل و نقل سلامت محور یا دکوراسیون

مسعود قرائتی/ ترافیک در اصلی‌ترین چهارراه شهر بیداد می کند. در بقیه خیابان ها و حتی کوچه ها هم وضعیت به همین منوال است. دکه سفید و چوبین در پیاده رو پر از دوچرخه های قرمز رنگ نگاه عابران را به سوی خود می کشاند. اما حتی یک نفر هم قدم به داخل ان  نمی‌گذارد. گویی در نظر این عابران، توقف و نگاهی هرچند اجمالی به این دوچرخه ها، حتی به اندازه ویترین مغازه ها نیز ارزش ندارد. 
از وقتی که این اتاقک های کامپوزیت سفید رنگ در نقاط مختلف شهر گذاشته شده بیش از یک سال می گذرد. نقاشی دو عدد چرخ دنده بزرگ و کوچک که با یک زنجیر چرخ به یکدیگر متصل می شوند، نمادی از دوچرخه کرایه است، که قرار بوده مورد استفاده شهروندان قرار گیرد. اما گویی مردم شهر با یکدیگر هم قسم شده اند در هر شرایط از اتومبیل استفاده کنند .حتی تک سرنشین و درکوتاه‌ترین فواصل در کوچه های تنگ و خیابان‌هایی که قحطی جای پارک است. اگرچه این اتاقک سفید با طرح چرخ دنده همیشه بسته بوده و اختصاص آن برای دوچرخه در حد خبر بوده است اما حالا حداقل یک مورد آن باز و در شلوغ ترین نقطه شهر در مقابل چشم ما قرار دارد.
با سلام و خسته نباشید وارد می‌شویم. دو جوان مؤدب به استقبال می آیند. می پرسم چند تا در مسیر هستند می‌گوید هیچ.
پس از چند پرس و جو بالاخره می‌پرسم دلیل این عدم استقبال چیست؟
وقتی می فهمند خبرنگار هستم از پاسخ بیشتر خودداری و شماره مدیر خود یعنی آقای مهندس آرمان کدخدایی را به ما می‌دهند. 
در دفتر شرکت آتی شهر هوشمند یعنی تنها مجری ایستگاه‌های دوچرخه شهری به صحبت می نشینیم و از کم و کیف و چگونگی و نیز میزان موفقیت این طرح می پرسیم. 
آرمان کدخدایی مدیر این شرکت می گوید ایده چنین طرحی به سال‌ها قبل برمی گردد و دقیقا تاریخ راه‌اندازی ایستگاه‌های دوچرخه طبق قرارداد ما با شهرداری خرداد سال ۹۶ قید گردیده اما ما زودتر دست به کار شدیم به طوری که در بهمن ۹۵ همه چیز آماده استفاده بود. علی القاعده هزینه ها با شهرداری بود اما ما با هزینه خودمان طرح را اجرا کردیم تا بعداً شهرداری به ما پرداخت کند و چون پرداخت نشد کار  راه‌اندازی به 6/10 /۹۷ کشیده شد. اگرچه هزینه های ما تصفیه نشد.
طرح اولیه به گونه‌ای بود که مسیرهایی انتخاب شود که به چهارراه آیت اله کاشانی منتهی می شود. پس در ابتدای هر مسیر یک ایستگاه با 20 دوچرخه زدیم مثلاً میدان معلم -کمال الملک- الغدیر- خرداد و خود چهارراه و از میان آنها 3 ایستگاه را افتتاح کردیم. الغدیر، خرداد، چهارراه . ایستگاه الغدیر به علت دوری استقبال نشد پس تعطیل کردیم و ماند ایستگاه خرداد، چهارراه. متاسفانه تا این تاریخ هم شهرداری به تعهدات مالی خود عمل نکرده است.
کدخدایی پیش نیاز استقبال مردم را فرهنگ‌سازی می‌داند که اتفاق نیفتاده. او فقدان مسیر جداگانه، عدم احساس امنیت و ممانعت از دوچرخه سواری خانم ها را از دیگر عوامل این عدم موفقیت می داند.
وی همچنین اقدامات تشویقی مانند ارائه گزارش سلامت اندازه گیری فشار قند و چربی خون قبل و بعد ازدوچرخه سواری، استفاده از جی پی اس بر روی دوچرخه ها را  از عواملی می داند که مردم را تشویق به استفاده از دوچرخه می کند. اما متأسفانه به دلیل فقدان بودجه کافی از جانب ما و شهرداری این کار غیر ممکن می نماید .
همه چیز به پارک حاشیه ای ختم می شود:
معلوم نیست چرا همه گزارش‌های این شماره مردم سیلک با پارک حاشیه خیابان وجه اشتراک پیدا می کند. شاید تعجب کنید اما شرکت آتی شهر هوشمند مجری  سه طرح ترافیکی شهرداری می باشد.
به طور کلی حیطه خدمات این شرکت کمک به سامان بخشی و کم کردن ترافیک شهری است. طرح سی پی، پارکینگ بعثت و ایستگاه های دوچرخه شهری در اختیار شرکت آتی شهر هوشمند می باشد. 
آقای کدخدایی با گلایه محترمانه ای از دیرکردهای پولی شهرداری می گوید: اگر از پارکینگ بعثت که تنها قسمت درآمدزای کار ماست بگذریم، پس از طرح ایستگاه دوچرخه که ذکر مصیبت ان رفت، به طرح پارک حاشیه ای خیابان می رسیم که اخیراً به شرکتی به نام آذرپاک سپرده شده است. حُسن همکاری و عدالت حکم می نمود که حتی الامکان ما را نیز در جریان اقدامات پارک حاشیه ای اخیر قرار می دادند. در حال حاضر مردم مبلغی را برای طرح سی پی می‌پردازند. در جوار ما خیابان هایی هست که طرح آذر پارک اجرا می گردد. 
کدخدایی بدون اینکه تقاضای سهیم شدن در این طرح را بیان کند می‌گوید: الان مردم سردرگم می‌شوند و از ما می پرسند: ما که پول را پرداخته ایم ....؟ 
در حالیکه این مهم از ما مخفی مانده تا الان که با آن مواجه می گردیم!!