حال کارگران شرکت های فرش ماشینی خوب نیست

مسعود قرائتی/ در پی افزایش مداوم نرخ دلار طی چند ماه اخیر،تعداد زیادی از کارخانجات تولیدی در کاشان و آران و بیدگل که اکثر شرکتهای فرش ماشینی هستند یا تعطیل شده و یا با یک سوم ظرفیت و در قالب یک شیفت به فعالیت ادامه می‌دهند که دراین میان آنچه بیش از همه دردناک است بیکاری کارگران این شرکت ها است.
محمود تولایی رئیس اتاق بازرگانی کاشان با تأیید این خبر به خبرنگار مردم سیلک گفت : شرکت‌هایی در شهرک صنعتی جعفر آباد ،هلال و شهرک صباحی بیدگلی و چندین شرکت تولیدی در جاده راوند و جاده قمصر تعطیل و کارگران آن ها بیکار شده اند. وی گرانی روزافزون مواد اولیه و بلاتکلیف بودن قیمت‌ها را از مهمترین دلایل این تعطیلی ها دانست و اضافه نمود کلیه صنایعی که مواد اولیه آن ها وارداتی هستند به این معضل دچار شده اند و صاحبانشان به اجبار تولید را متوقف یا با پایین ترین ظرفیت ادامه کار می دهند. از جمله این صنایع فرش ماشینی می باشد که مواد اولیه آن ۱۰۰درصد وارداتی بوده و به ارز وابسته است. او گفت: حتی اگر شرکت‌های بافنده به قیمت حبابی بالا نیز گردن نهند اساساً شرکت های ریسندگی نخی برای فروش ندارند چون ریسنده ها نیز باید الیاف را وارد کنند و معلوم نیست به چه قیمتی این مواد اولیه به دستشان خواهد رسید و این در حالی است که همه آنها زنجیره وار تا شب عید گذشته محصول خود را با قیمت های بسیار پایین‌تر و به وعده های طولانی مدت حتی ۱۸ ماهه فروخته‌اند.
 به همه ی این معضلات رکود فصلی را نیز باید اضافه کرد. چرا که تجربه نشان داده است که شش ماهه اول سال یعنی بهار و تابستان فصل رکود و پاییز و زمستان فصل رونق بازار فرش ماشینی بوده و هست به هر حال در این میان قشری که بیشتر از همه دچار رنج و مشقت گردیده همانا طبقه‌ی کارگر این نوع صنایع میباشد، آنها حتی در شرایط رونق نیز با حداقل دستمزد دریافتی و یا با قراردادهای حداکثر یک ساله یا سفید امضاء، زیر خط فقر زندگی کرده و می کنند.
 اما این کارگران در حالت عادی با جان کندن و مایه گذاشتن از همت و بازوی خود مبالغی را تحت عنوان اضافه کاری و راندمان چاشنی این دستمزد پایین نموده تا بتوانند چرخ زندگی خویش را به گردش درآورند و در جلو خانواده سرافکنده نباشند. 
در حال حاضر کارگران بیکار یا با دلواپسی و شرایط روانی بسیار بد و ناسالم در مرخصی اجباری به سر می برند یا به بیمه بیکاری فرستاده می شوند. و اگر در هیچ یک از این دو گروه نباشند در حالت انتظار و بلاتکلیفی در خانه نشسته اند تا کارفرما آنان را فراخواند. ارمغان شرایط حاضر برای آنها (حتی در صورتی که کارفرمایی منصف و درد آشنا داشته باشند) از دست دادن راندمان است.
شرکت ها و کارخانجات، بنگاه های خیریه نیستند و برای کسب سود دائر گردیده اند شاید صبر کارفرما تا بهبود اوضاع و شروع مجدد کار به اشکال دیگر و قیمت‌های جدید قابل توجیه و تفسیر باشد. اما برای قشر شکننده ای مانند کارگران این روزهای از دست رفته قابل جبران نیست و ضربات مهلکی بر زندگی آنان وارد می کند که تفسیر پیامدهای آن مهلت دیگری را می‌طلبد پیامدهای اجتماعی این وضع اسف بار برای شهرستان و کشور نیز بر کسی پوشیده نیست و صد البته اغماض و کوچک شمردن این معضل اقتصادی از سوی مسئولین و دولتمردان گناهی نابخشودنی خواهد بود.